Example blog in Dutch

   “Dit is het einde, mijn enige vriend. Het eind” zou Jim Morrison nu zeggen als hij ik was... Hij zou ook waarschijnlijk iets meer origineel en slimmer zeggen dan ik. Daarom is hij groot en hij nooit zal vergeten worden en ik zit hier.

    Dit is hopelijk mijn laatste blog. Ik beloofde mezelf dat mijn laatste blog groot zal zijn, dat het over iets belangrijk zal hebben, dat die een leuke boodschap zal omvatten. Mijn laatste blog zal het leven van een toevallige lezer veranderen, mijn laatste blog zal groot weerklank in de wereld vinden en geneesmiddel voor kanker ontdekken. Deze blog zal een periode van mijn leven kenmerken en als ik er lees, zal ik altijd over de dagen van het studeren denken. Deze woorden zullen mij als inspiratie bron voor toekomstige essay’s, brieven en verhalen dienen.

  Maar helaas zal deze blog alleen een paar woorden uiten die geen lot zullen veranderen en niemand zal zijn muze in mijn woorden vinden. Ze zullen binnen eindloze wereld van internet sterven, vergeten in een hoek van mijn verbeeldingskracht. Binnen vijf of zes jaren zal ik me zeker dood schamen en denken: Ik kon toch iets beter geschreven hebben. Jim Morrison zou dat zonder enige twijfel beter gedaan hebben. 

Hasta la vista, baby!

Translation example English to Dutch

     I don’t really like Woody Allen. I always thought he is a bit... strange. It is true that all artists are a bit odd, but Woody Allen married his own adopted daughter. It’s not really an incest, but also not very far from it. And when I watch his movies I feel a bit uncomfortable. His main character is always his alter ego, bit confused, dreamy and clumsy. He is always in some kind of conflict with his environment, nobody has understanding for him, he doesn’t belong anywhere… The discomfort of his main character reflects to the viewers. That is why I don’t enjoy his movies.

    Recently I saw his ‘Midnight in Paris’. It’s watchable. The story is kind an interesting because the main character (played by Owen Wilson) goes back in time and discovers Paris from the twenties. He meets all the great names from that time such as Ernest Hemingway en Pablo Picasso. But as in all his movies, the end is very predicatble. A happy end for everybody!

    One thing that I find really amazing here is photography. Paris becomes really magical through all the rich colors and sharp details of the night life. You can’t fight it and within an hour you’ll be helplessly in love with Paris. Elegant dresses and fancy cocktail parties are defeating the work of director, the actors and the story.

    On the other side, what do I know, I don’t even like Woody Allen.

 Ik hou niet van Woody Allen. Ik vind hem een beetje... raar. Het is waar dat alle kunstenaars wereldvreemd zijn, maar Woody Allen is met zijn adopteerde dochter getrouwd. Het is niet echte incest, maar toch heel dichtbij. En als ik naar de films van Woody Allen kijk voel ik me een beetje onplezierig. Zijn hoofdpersonage is altijd zijn alter ego die verward, dromer en onhandig is. Hij is altijd in een conflict met zijn omgeving, niemand brengt begrip voor hem op, hij voelt zich nergens thuis... Deze onplezirigheid die hoofdpersonage ervaart wordt ook naar de kijker doorgegeven. Daarom kan ik niet van zijn films genieten.

   Onlangs heb ik zijn “Midnight in Paris” gekeken. Het is kijkbaar. Het verhaal is tamelijk interessant omdat de hoofdpersonage (gespeeld door Owen Wilson) terug in de tijd gaat en hij ontdekt Parijs uit de jaren twintig. Hij komt namelijk met alle grote namen uit die tijd tegen zoals Ernest Hemingway en Pablo Picasso. Maar zoals in zijn alle films is alles voorspelbaar. Happy End voor iedereen!

  Enige ding die ik uitstekend in die film vind is de fotografie. Parijs wordt magisch door de rijke kleuren en scherpe detailles van het nachtelijke leven. Je kan er niet tegen, binnen een uur zal je hulpeloos in Parijs verliefd worden. Elegante jurken en dure cocktail feestjes overwinnen de regie, de acteurs en het verhaal.

   Aan de andere kant weet ik veel. Ik hou niet van Woody Allen. 

Translation example Dutch to English

De hel van ’63
 
De hel van ’63 is een van mijn favoriete Nederlandse films. Het gaat over Elfstedentocht in het jaar 1963 die bekend om een van de koudste winters ooit is.

   Elfstedentocht is een van de grootste sportgebeurtenissen in de Nederland. Het is hardrijden op de schaats door de elf steden van provincie Friesland en van Leeuwaarden tot Leeuwaarden is ongeveer 200km. Wat het bijzonder is is het feit dat deze tocht door natuur, op het echt ijs van de rivieren gaat. En het gebeurt vaak dat de omstandigheden slecht zijn of dat het ijs niet genoeg sterk is en dat de race niet kan doorgaan. Van 1909 tot nu toe waren er alleen 15 tochten. Daarom is het kleine kruisje die als een soort medaille aan de winnaars wordt gegeven zo dierbaar en waardevol. Het nummer van de winnaars hangt van het weer af. Bij zeer gunstige omstandigheden komt meer dan 80% deelnemers terug in Leeuwaarden. Maar als het sneeuwt of het regent daalt dat nummer.

   Het jaar 1963 is bekend vanwege verschrikkelijke weer. Het was heel koud, het vroor 18 graden, het ijs was slecht en het waaide heel hard. De organisators wilden de race annuleren, maar de televisie kwam voor het eerste keer om zo een grote evenement op te nemen. En de televisie was toen iets nieuws en ze konden niet zo maar ‘nee’ tegen de televisie zeggen. De tocht begon met ongeveer 10 000 schaatsers, maar slechts 69 bereikte de finish.

   De film volgt de verhalen van vier personages met verschillende profielen: een soldaat, een arbeider, een boer en een verpleegster. Het is niet alleen de tocht, het verhaal wordt op die manier persoonlijker ook. We zien ze vechten tegen de zwaarste weer in de geschiedenis van de Elfstedentocht om het hoogste eerbetoon te krijgen – het kruisje. Persoonlijk vind ik het altijd leuk als een film ook een culturele kant geeft. 

 The Hell of ’63 is one of my favorite Dutch movies. It is about Eleven cities tour in the year of 1963 that is well known as one of the coldest winter ever.

   Eleven cities tour is one of the biggest sports events in the Netherlands. It is speed skating through the 11 cities of the province Friesland and from its capitol Leeuwarden to Leeuwarden there are about 200km. What is particular for this race it’s that it goes through the nature, on the real ice of the rivers. It happens often that the circumstances are not convenient or that the ice is not strong enough and the race can’t go on. From 1909 till today there were only 15 races. That is why the little cross that the winners receive as a medal is so precious and valuable. The number of the winners depends from the weather. With favorable circumstances more than 80% of the participants comes back in Leeuwarden. But with snow or rain this number decreases.

   The year of 1963 is well known for its terrible weather. It was very cold, minus 18 degrees, ice was very bad en wind was very strong. The organizers wanted to cancel the whole race, but for the first time the television came to film such a big event. The television was then still something new and the organizers couldn’t just like that say ‘no’ to the television. The race began with about 10 000 skaters, but only 69 reached the finish line.

  The movie follows the stories of 4 characters of different profiles: a soldier, a workman, a farmer and a nurse. It is not about the race only, the story becomes more personal as well. We watch them as they battle with the most terrible weather in the history of Eleven cities tour in order to receive the highest honor there is – a little cross. Personally I think is always nice if a movie has cultural background. 

Kort eerbetoon aan de film

   Criticus is terug! En dat betekent meer onbelangrijke info’s over tamelijke goede films. Ik geloof dat Nederlanders en Vlamingen waarschijnlijk goede films hebben, maar die zijn heel moeilijk om te vinden! Alle hun films zijn... kijkbaar. Ik bedoel, het lijkt me zoals iedereen (vanaf schrijver tot catering organisator op de set) meedoet om alleen een zesje te krijgen. Alleen om te slagen en nooit meer. Het hoeft niet een grote blockbuster of zoiets te zijn. Aan de andere kant zou het toch leuk zijn als ze een beetje moeite doen om een film meer dan kijkbaar te maken. Het is vanzelfsprekend dat er veel uitzonderingen zijn, zoals De laatse dagen van Emma Blank (mijn absolute favoriet :) ) of De helaasheid der dingen of De hel van ’63 die volgens mij uitstekend zijn. Maar in het meest van andere films die ik heb gekeken is alles op een niet geinteresserd niveau. Het lijkt me alsof de regisseur en de acteurs niet hun maximum geven hoewel het verhaal zelf helemaal niet slecht is. Bijvoorbeeld, heb ik in De Tweeling  de indruk dat er iets mist. Dezelfde gevoel heb ik in verband met Simon en Zwartboek.

   Misschien kijkt niemand naar Nederlandse en Vlaamse films behalve studenten die Nederlandse taal willen leren?

   De situatie met onze film is precies omgekeerd. We hebben zo veel uitstekende films zoals Lepa sela, lepo gore of Dom za vesanje of Sedam i po waarin alles heel goed is behalve de technische detailles. We gebruiken nog steeds geen computer effecten of nieuwe/moderne thema’s. Ik weet dat effecten duur zijn, maar hier gaat elke film over verleden, oorlog, revolutie, crisis of sociale problemen zoals Crni bombarder, Strsljen of Karaula. Ik was heel blij toen ik voor het eerste keer Edit i ja zag en ik dacht dat er meer futuristische of SF films zullen komen. En ik wacht nog steeds...

Groeten uit Filipijnen!

   Deze week was mijn mail gehackt. Ik ben nog steeds onder de indruk van dit verschrikkelijke gebeurtenis. Dit is de eerste keer dat er zo iets gebeurde. Ik heb van allerleie vreemde adressen mailtjes gekregen, spams ook. En als ik een spam kreeg, zonder veel erover te denken verwijder ik die gewoon. Het is geen punt. 

   Maar nu is het wat anders... Iemand heeft zo maar in mijn inbox binnengekraakt en mijn allerprivé berichten doorgekeken. Een fanatiek stuurde een mail naar alle adressen waarnaar ik ooit iets heb verstuurd. Dat betekent: naar meer dan 100 verschillende adressen. Het ligt voor de hand dat mensen weten wat een spam is en dat het meest van ‘normale’ mensen die spam zullen negeren en het gebeurt ook vaak. Maar toch voel ik me wat verantwordelijk. Hoewel ik alles deed om mijn adresse te beschermen...  Bijvoorbeeld, een oude vriendin van mijn moeder naar wie ik drie jaar geleden een paar foto’s heb verstuurd heeft ook mijn spam gekregen. Ze was verward en belde meteen mijn moeder: Is alles in orde met Mia? Ik heb gelezen dat ze in Filipijnen is...

   Ja, het is waar. Ik zit nu in Filipijnen op de strand. De zon schijnt en ik drink een lekkere cocktail. Ik heb geen deadlines en geen huiswerk. En het regent niet meer in Belgrado. 

Magie van het theater

   Wat maakt van een goede tekst een goed toneelstuk? Ik vraag me af. Acteurs? Muziek? Kostuums? Scenografie? Het ligt voor de hand dat alle elementen moeten samenwerken, maar wat is de belangrijkste? De Regie. De regie is de kern van de zaak, de regie is schot in de roos, de regie bringt de magie naar voren. Een tekst kan super interessant zijn, maar als de sceneoplossing slecht is, valt alles in het water. Het toneelstuk “De tovenaar” (Čarobnjak, NP Sombor) is een echte voorbeeld van een uitstekende... of beter van een verwazende regie! De regisseur Boris Liješević is Oscar waard. Het verhaal is heel eenvoudig: het leven van Nobelprijswinnaar Thomas Mann. Een paar dialogen tussen vijf acteurs. Maar de regie verandert alles.

   Ten eerste is de scene leeg. Maar niet arm leeg zoals in Madam Butterfly in Narodno pozorište (waar drie planken als ‘het royale hof’ staan). Hier kan je alles zien, er staat geen decor op de scene, alleen maar een koffer en een kar met boeken. De acteurs gebruiken gehele ruimte niet alleen een stoel of een tafel of wat dan ook. Ze verkleeden zich en grimeerden zich op de scene, voor de publiek. De magie van theater wordt openbaar en beschikbaar voor gewone mensen!

   Ten tweede – hoofdacteur (of Thomas Mann) beweg zich helemaal niet! Tijdens geheel toneelstuk staat hij op een plek. Hij doet alles met zijn gezicht en met zijn stem (mindblowing!!!). Alle andere personages doen wat ze doen rond hem.

   Ten derde is de tekst eigenlijk heel goed. Elke zin is een kleine wijsheid voor zichzelf. Elke reactie kan je nieuwe motto worden. Plotseling behoor je tot hogere wereld van Thomas Mann en zijn eeuwigheid.

Kortom, ga maar naar “De tovenaar” kijken. 

Verhaal in een verhaal in een verhaal

   Ober is een van de laatste films van Alex van Warmerdam. Hij heeft ook De laatste dagen van Emma Blank geregiseerd waarover ik al heb geschreven (neus door mijn vorige blogjes als je echt zin in hebt).

   Als een bekwame filmcriticus mag ik zegen dat deze film een zwarte komedie is. Van Warmerdam heeft een zeker bijzonder gevoel voor humor. Hij zet zijn personages in een rare of helemaal bizare situatie en dan kijkt lekker hoe ze zich onaangenaam voelen en onoplosbare problemen proberen op te lossen. En deze situaties zijn zo buitengewoon dat je alleen kan lachen. Of dat is wat ik doe.

   In deze film gaat het over Edgar die als ober in een restaurant die niet zo populair is werkt. Alle mensen kleineren hem en hij voelt zich als een buitenbeentje. Ook lijkt het als hij helemaal machteloos is – hij kan zijn situatie niet veranderen. Edgar zegt niets terug om allerlei beledigingen. Hij is zijn leven echt beu en hij beslisst om de scenarioschrijver te bezoeken. Dus, in het midden van de film wordt het verhaal gestopt en Edgar gaat naar de schrijver om een andere loop van zijn leven te vragen. Leterlijk stapt een personage buiten de film en klaagt over zijn positie. Het is een filmception! Film in een film! Het einde van het verhaal moeten jullie zelf ontdekken :)

   In iedere geval zit ik hier mijn blog te schrijven en tegelijkertijd denk ik: misschien schrijft iemand nu een verhaal waar ik over verhaal in verhaal schrijf. Mind*uck.  (Mag ik hier *uck zeggen?)

Zot van Alles is liefde

... en we blijven in hetzelfde gebied waar ik als een echte ervarende en bekwame criticus nog een film aanbeveel!

   Zot van A is nog een leuke Vlaamse film die ik op een helemaal legaal manier heb gekeken. Het is eigenlijk Vlaamse versie van Alles is liefde. Dus, het is dezelfde als Alles is liefde. Ik bedoel: de-zelf-de. De acteurs en het accent zijn enige verschil.  Deze films gaan samen met andere kerstmis films zoals Love actually, Home alone en How the Grinch stole Christmas. Hoewel ze de geest van sinterklaas in plaats van kerstmis aansporen, blijft de spanning dezelfde.

   Dus, Zot van A is een romantische komedie voor geheel gezin. Het gaat over verschillende soorten liefde en koppels zoals: een BV (bekende Vlaaming) en een ‘gewone’ verkoopster, een werkloze man en zijn al te georganizeerde vrouw (een typisch filer dus), een homokoppel, een vrouw van dertig en een jongen rond twintig... We gaan door verschillende problemen en complicaties en op een magisch manier eindigt alles met een happy end voor iedereen! Iedereen vindt zijn andere helft en leeft nog lang en gelukkig. Aan de ene kant is de film echt naïef, maar aan de andere hou ik van happy endings...

   Maar, er is een ding die ik helemaal niet begrijp: waarom hebben ze Alles is liefde verfilmd? Is het zo onverstaanbaar voor Vlaamse publiek? Is de situatie tussent Vlaanderen en Nederland zo onverdraagzaam dat ze dezelfde films in twee ‘talen’ moeten opnemen? Tot nu toe had ik deze indruk niet...

Hasta la vista (baby)!

   Gelukkig maar hebben de woorden Hasta la vista! deze keer met gouverneur Schwarzenegger niets te maken. Dit is een tamelijk nieuwe Belgische komedie. Ik moet toegeven dat deze film een van de betere nederlandstalige films die ik heb gekeken is.

   Het verhaal is heel ontroerend. (k zal proberen niet veel te ontdekken) Het gaat over drie tieners: Jozef die blind is, Philip die helemaal niet bewegen kan en Lars die aan zware kankervorm lijdt. Z’n drie zijn beste vrienden en ze zijn wel bewust van het feit dat leven echt kort is en daarom willen ze niet als maagden sterven. Maar mensen die in hun staat zijn kunnen niet zo maar een vriendinnetje vinden. Philip heeft een plan – er is een bordeel in Spanje die alleen met clientèle zoals ze zijn werkt. Dus, een blinde jongen en twee jongens in rolstoelen gaan samen op het reis.

   We zien hoofdpersonages buiten hun alledaagsheid als ze dingen die ze nooit zonder hulp van een volwassene of verpleegster kunne doen ontdekken. Ze worden met nieuwe situaties die ze nog niet hebben ervaren geconfronteerd. Deze film toont het leven van een andere hoek. Dingen die ik vanzelfsprekend vind.

   Hebben ze verre Spanje bereikt en hun plan volgebracht? Kijk maar naar de film!

P.S. Dit was mijn reactie toen ik Hasta la vista! voor het eerse keer zag:

Alleen maar... Wat?

   Onlangs heb ik de film “Alleen maar nette mensen” op een helemaal legaal manier gekeken die volgens het boek “Alleen maar nette mensen” van Robert Vuisje opgenomen is.

   Het boek vind ik heel interessant. Het is geen mesterwerk, maar een makkelijk vermaak. Het verhaal is simple: rijke, witte jongen David houdt van zwarte meisjes (of negerinen) die voor zijn omgeving onacceptabel zijn, omdat zijn famillie in een rijke buurt woont (Amsterdam – Oud Zuid), bij hen is alles netjes, ze drinken dure champagne... Maar toch probeert David zich een intelligente negerin te vinden en ervaart allerlei avonturen. Ook heeft hij een identiteitscrisis want hij lijkt op een Marokkaan. En het is al bekent dat er een kloof tussen Nederlanders en Marokkaans (Nederlanders en Turken, Nederlanders en Antillianen, Nederlanders en Joden...) bestaat. Dus, David voelt zich nergens thuis, omdat hij geen Marokkaan is – hij past niet in Marokkanse omgeving terwijl alle Nederlanders op hem neerkijken, omdat zijn huid een beetje donker is.

   De film is min of meer dezelfde, maar in die ligt het accent meer op komedie dan op Davids identiteitscrisis. Ook in de film zien we makkelijker de verschillen tussen twee maatschappelijke standen. Bijvoorbeeld: in boek hoor je niet de classiekemuziek die op het feestje in Oud Zuid wordt gespeeld en hoor je ook niet ontzettend lawaai van huielende kinderen, telefoon en het geluid van TV in het appartement van Rowanda, een van Davids zwarte vriendinnetjes.

   Kortom, “Alleen maar nette mensen” is een interessante boek/film, maar wees er niet te enthousiast over.

Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=J9zXAYsY3c4

Het begin van het einde

   Dus… Hier zijn we! Op het begin van het einde! Ik ga niet wenen, hoor. Maar aan de andere kant is dit de laatste serie van mijn lievelingste blogjes. Mijn vier jaren van het studeren staan hier alleen in een paar pagina’s. Indrukwekkend, he? Het zal zeker interessant zijn om na een paar jaren alles nog een keer te lezen. Als er niet weggevaagd wordt vanwege een Apocalyps of zoiets.

  Ik voelde me wat emotioneel (neem me niet kwalijk) en ik heb een beetje door mijn blogs gelezen. Het is geen mesterwerk, maar toch interessant. Ik zie dat ik over allerlei dingen heb geschreven. Zowel persoonlijke als gewone thema’s. Bij mij gaat het meestal over boeiende film’s of een leuk toneelstuk die ik heb gezien. Soms kan er ook een gebeurtenis of anekdote gezien worden. Maar er is ook slechte kant van mijn oude blogs – ik heb mijn verschriekkelijke fouten gezien. Ik schaam me dood! Hopelijk ga die niemand lezen...

   Het gebeurt vaak dat mijn collega’s problemen met hun inspiratie hebben, maar ik niet. Ik open mijn blog en de inspiratie komt zelf. Als er echt niks komt, kan ik altijd over ‘hoe ik geen inspiratie heb’ schrijven. Ik probeer altijd alles eenvoudig te houden. Langzaam schrijven, zinnetje per zinnetje en voilà! Twee honderd woorden! Dank u wel voor u aandacht! Tot volgende week en nieuwe avonturen!

That's all folks!