Dus… Hier zijn we! Op het begin van het
einde! Ik ga niet wenen, hoor. Maar aan de andere kant is dit de laatste
serie van mijn lievelingste blogjes. Mijn vier jaren van het studeren staan
hier alleen in een paar pagina’s. Indrukwekkend, he? Het zal zeker interessant
zijn om na een paar jaren alles nog een keer te lezen. Als er niet weggevaagd
wordt vanwege een Apocalyps of zoiets.
Ik voelde me wat emotioneel (neem me niet
kwalijk) en ik heb een beetje door mijn blogs gelezen. Het is geen mesterwerk, maar toch interessant. Ik zie dat ik over
allerlei dingen heb geschreven. Zowel persoonlijke als gewone thema’s. Bij mij
gaat het meestal over boeiende film’s of een leuk toneelstuk die ik heb
gezien. Soms kan er ook een gebeurtenis of anekdote gezien worden. Maar er is
ook slechte kant van mijn oude blogs – ik heb mijn verschriekkelijke fouten
gezien. Ik schaam me dood! Hopelijk ga die niemand lezen...
Het gebeurt
vaak dat mijn collega’s problemen met hun inspiratie hebben, maar ik niet. Ik
open mijn blog en de inspiratie komt zelf. Als er echt niks komt, kan ik altijd
over ‘hoe ik geen inspiratie heb’ schrijven. Ik probeer altijd alles eenvoudig
te houden. Langzaam schrijven, zinnetje per zinnetje en voilà! Twee
honderd woorden! Dank u wel voor u aandacht! Tot volgende week en nieuwe
avonturen!
That's all folks!
